Rozdział 6

Sama nie wiem, jak długo trwało to spotkanie, ale było bardzo miło i w sumie nawet nie miałam ochoty wracać do domu po tak cudownym spotkaniu. Wiele dowiedziałam się o Michale i z wzajemnością. Nie wiem czemu, ale coś mnie do niego ciągnęło, chciałabym się o nim dowiedzieć jak najwięcej i patrzeć na jego oczy przez wieki. Pewnie nie jestem jedyną dziewczyną, która ma ten problem, bo Michał to bardzo atrakcyjny facet. Potrafi poprawić mi humor swoimi głupimi odzywkami, ale to mądry chłopak, który lubi się bawić, być może także z dziewczynami, które na niego lecą, a jest ich na pewno wiele. Ucieszyłam się kiedy zaproponował mi, że odprowadzi mnie do domu. Z jednej strony czułam, że to może nie jest dobry pomysł zaczynać znajomość z kimś kto zmienia dziewczyny jak rękawiczki, i że mogę być tylko kolejną dziewczyną,która wcale nie będzie ostatnią, ale po prostu miło spędzało mi się z nim czas i chciałam, żeby było go więcej. Nie ukrywam, że Michał podoba mi się i chciałabym mieć chłopaka takiego jak on, lecz wiem, że lepiej nie wiązać się z kimś kto co chwile ma inną dziewczynę. Ja nigdy nie miałam chłopaka, zawsze wszyscy uważali mnie za brzydką, a ja głupia przejmowałam się ich opinią. Wszystko zmieniło się kiedy stałam się bardziej pewną siebie dziewczyną, która patrząc w lustro nie wmawiała sobie, że jest brzydką osobą. Kiedy uwierzysz w siebie masz większe szanse, żeby coś osiągnąć i ta samo jest z wyglądem. Kiedy podobasz się samemu sobie to podobasz się też innym. Najbardziej irytowały mnie osoby, które przed moją przemianą osobowości były wobec mnie wredne i dokuczały mi, a potem zaczęły się mną interesować i chciały ze mną być.
Z rozmyślań wyrwał mnie Michał, który szedł ze mną w stronę domu, mimo tego, że panowała między nami niezręczna cisza ( z mojej winy, bo zamiast rozmawiać z osobą towarzyszącą myślałam o swoim życiu).

-Może spotkamy się jeszcze kiedyś?-zapytał patrząc na mnie z uśmiechem na twarzy. Dlaczego on to robi? Dlaczego ciągle się uśmiecha, co sprawia, że nie potrafię normalnie funkcjonować?
-Hmmm no nie wiem.... Wiesz mam taki napięty terminarz, co sprawia, że nie mam czasu na bzdury-powiedziałam rozbawiona.
-Czy ty sugerujesz, że spotkanie ze mną to bzdura? Co ty sobie wyobrażasz? Funduję Ci deser a ty mi się tak odpłacasz? Teraz przesadziłaś droga panno!-zaczął mnie łaskotać, co sprawiło, że wybuchnęłam śmiechem. Próbowałam się wyrwać z jego uścisku,ale nic nie dawało efektu.
-No dobra, dobra spotkamy się, ale mnie puść-powiedziałam, prawie płacząc ze śmiechu.
-No nie wiem, samo spotkanie mnie nie przekonuje........-powiedział próbując być poważnym-może tak jeszcze jakaś dodatkowa atrakcja?-uśmiechnął się cwaniacko na co spojrzałam na niego jak na debila. W końcu po długich męczarniach wypuścił mnie z uścisku. Zaczęłam znowu podążać w stronę swojego domu, lecz Michał chwycił mnie za biodra od tyłu, przyciągnął do siebie, po czym zaczął szeptać prosto do mojego ucha z ciągłym rozbawieniem w głosie:

-No to jak będzie z tą atrakcją..?
-Ty jesteś głupi czy nienormalny?
-Dla ciebie mogę być i tym i tym kotku-kiedy usłyszałam jego kolejny głupi tekst parsknęłam śmiechem, zdjęłam jego ręce ze swoich bioder i oddaliłam się od niego. On stał w miejscu i z uśmiechem na twarzy patrzył jak od niego odchodzę.....


__________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Kolejny rozdział... mam nadzieję że się wam spodoba ;)) Komentujcie czy też inne wsio XDD jeśli macie pytania możecie je także zadawać na moim asku :))